ArtRock.pl - Progressive & Art Rock w sieci!
Ten serwis korzysta z plików Cookies i podobnych technologii. Dowiedz się więcej » | zamknij
 
Recenzje albumów w serwisie ArtRock.pl
Recenzja albumu Supertramp ─ ...Famous Last Words... w serwisie ArtRock.pl

Supertramp — ...Famous Last Words...

 
wydawnictwo: A&M Records 1982
 
1. Crazy (4:44)
2. Put on Your Old Brown Shoes (4:22)
3. It's Raining Again (4:24)
4. Bonnie (5:37)
5. Know Who You Are (4:59)
6. My Kind of Lady (5:15)
7. C'Est le Bon (5:32)
8. Waiting So Long (6:34)
9. Don't Leave Me Now (6:24)
 
Całkowity czas: 47:33
skład:
Rick Davies – keyboards, lead and backing vocals, melodica solo on "It's Raining Again", harmonica on "Put On Your Old Brown Shoes" and "Don't Leave Me Now"
John Helliwell – saxophones, keyboards
Roger Hodgson – guitars, keyboards, lead and backing vocals
Bob Siebenberg – drums
Dougie Thomson – bass
oraz gościnnie:
Claire Diament – backing vocals on "Don't Leave Me Now"
Ann Wilson – backing vocals on "Put On Your Old Brown Shoes" and "C'est Le Bon"
Nancy Wilson – backing vocals on "Put On Your Old Brown Shoes" and "C'est Le Bon"
 
Album w ocenie czytelników:
Oceń album:

Pokaż szczegóły oceny
Beznadziejny album, nie da się go nawet wysłuchać.
,0
Istnieją gorsze, ale i przez ten ciężko przebrnąć do końca.
,0
Album słaby, nie broni się jako całość.
,0
Nieco poniżej przeciętnej, dla wielbicieli gatunku.
,0
Album jakich wiele, poprawny.
,1
Niezła płyta, można posłuchać.
,3
Dobry, zasługujący na uwagę album.
,4
Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
,14
Absolutnie wspaniały i porywający album.
,18
Arcydzieło.
,2

Łącznie 42, ocena: Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
 
 
Recenzja nadesłana przez czytelnika.
Brak oceny
Ocena: * Bez oceny
19.09.2012
(Gość)

Supertramp — ...Famous Last Words...

„…Famous Last Words..." to siódma studyjna płyta brytyjskiej legendy, ostatnia „prawdziwa” (wg mnie), gdyż nagrana jeszcze przed odejściem lidera Rogera Hodgsona. To On wspólnie z Rickiem Daviesem wyznaczał kierunek i temat każdego albumu. Niestety przy tym krążku panowie nie potrafili się dogadać. Pierwszy chciał stworzyć kolejny popowy krążek w stylu „Breakfast in America”, drugi natomiast przewidywał ciężkie, progresywne dzieło, które miało zawierać skomponowanego przez niego ponad 10-minutowego kolosa „Brother Where You Bound”. Jak wiadomo, pomysł drugi odłożono chwilowo na bok, a muzycy skierowali się ku wizji Hodgsona.

I taki też jest ten album – raczej popowy. Co nie znaczy, że brakuje w nim progresywnych elementów. Jak poprzednie wydawnictwa zespołu, jest poprzeplatany kompozycjami obu autorów. Zaczyna się żywiołowym „Crazy” Hodgsona. Idealny otwieracz, zresztą zespół tym utworem rozpoczynał koncerty na trasie promującej album. „Put on Your Old Brown Shoes” Daviesa to przyjemna, leciutka piosenka z genialną harmonijką Rogera. Wyczuwalne są typowe dla autora wpływy soulu i R&B. Warto nadmienić, iż w refrenie Ricka wspomagają siostry Wilson z Heart. Dalej mamy „It's Raining Again”, z przepiękną partią saksofonu. To ten utwór najwięcej „namieszał” na listach przebojów. Słodka „Bonnie” przypomina mi trochę „From Now On”, jest w niej ta nieprzeciętna i oryginalna „progresywność” (za którą m.in. tak cenię ten zespół). Pierwszą stronę wieńczy lekkie „Know Who You Are” Hodgsona z przepięknym akompaniamentem gitary akustycznej. „My Kind of Lady” to kolejny singiel z płyty. Urzekające wokale w wysokich rejestrach, genialne solo saksofonu – to już znaki firmowe grupy. „C'est le Bon” – znów siostry Wilson, tym razem wspomagają Hodgsona. Znakomity utwór, tego trzeba po prostu posłuchać, totalnie chwyta za serducho! „Waiting so Long” – mój ulubiony utwór na płycie. Znów czujemy silne, progresywne aranże i wreszcie Pan Hodgson chwyta za Les Paula i czaruje nas znakomitą solówką w finale! Płytę wieńczy urocze, ale mocne „Don't Leave Me Now”.

Oczywiście nie omieszkam wspomnieć o okładce;). Kolejne znakomite dzieło, dla mnie 3 miejsce wśród okładek zespołu zaraz po „Crime…” i „Breakfast…”. Linoskoczek, nieświadom swego niebezpieczeństwa, nie dostrzega nożyczek, które lada moment przetną linę. Muzycy „ożywili” ten obraz na trasie promującej płytę, tworząc z niego małą animację rozpoczynającą każdy występ.

Trochę zapomniany przez fanów album, a szkoda, bo prezentuje ten sam znakomity poziom, co poprzednie dzieła. Hodgson po trasie w 1983 odszedł z zespołu, a Rick Davies przejął na dobre stery w kapeli. Twórczość Supertramp bez Rogera była powodem wielu dyskusji wśród fanów. Jedni uważali, że to już nie to, inni pozostali wierni po dziś dzień. Ja definitywnie należę do tych pierwszych, dlatego recenzje kolejnych wydawnictw grupy pozostawiam tym drugim;).

 
ArtRock.pl na Facebook.com
ArtRock.pl RSS
Picture theme from BloodStainedd with exclusive licence for ArtRock.pl
© Copyright 1997 - 2024 - ArtRock.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone.