ArtRock.pl - Progressive & Art Rock w sieci!
Ten serwis korzysta z plików Cookies i podobnych technologii. Dowiedz się więcej » | zamknij
 
Recenzje albumów w serwisie ArtRock.pl
Recenzja albumu Twin Age ─ Moving The Deckhairs w serwisie ArtRock.pl

Twin Age — Moving The Deckhairs

 
wydawnictwo: Altair Music 2000
 
1. Days Long Gone 4:56
2. It Never Ends 5:01
3. Losing The Time I've Won 7:10
4. My Dreams Are Fulfilled 5:09
5. The Last Itas 4:05
6. Waking Up 4:44
7. Two Stories 9:14
8. How Can You Dream 3:57
9. The Gates Will Open 8:05
 
Całkowity czas: 49:33
Album w ocenie czytelników:
Oceń album:

Pokaż szczegóły oceny
Beznadziejny album, nie da się go nawet wysłuchać.
,0
Istnieją gorsze, ale i przez ten ciężko przebrnąć do końca.
,0
Album słaby, nie broni się jako całość.
,0
Nieco poniżej przeciętnej, dla wielbicieli gatunku.
,0
Album jakich wiele, poprawny.
,0
Niezła płyta, można posłuchać.
,1
Dobry, zasługujący na uwagę album.
,0
Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
,0
Absolutnie wspaniały i porywający album.
,1
Arcydzieło.
,0

Łącznie 2, ocena: Bardzo dobra pozycja, mocno polecana.
 
 
Brak oceny
Ocena: * Bez oceny
18.12.2000
(Recenzent)

Twin Age — Moving The Deckhairs

Nie sądziłem, że ta płyta w ogóle się ukaże. Od czasu genialnej płyty Lialim High młodzi Szwedzi z Twin Age Szwedzi milczeli. Pojawiły się nawet pogłoski, że zespół się rozwiązał, choć w prywatnej korespondencji gitarzysta John Lowenadler zapewniał mnie, że muzycy nadal się spotykają, ale praca nad nowym materiałem posuwa się wolno. I oto we wrześniu nagle pojawiła się wiadomość o nowym albumie Twin Age. Zamówiłem go od razu, mimo dręczącego mnie przeczucia, że nie przeskoczą poprzeczki, jaką zawiesili sobie na Lialim High...

Napiszę bez ogródek: przeczucie było słuszne. Przede wszystkim utwory zmieniły swoją strukturę: większość z nich jest krótsza i bliższa piosenkowemu formatowi. Powoduje to, że wokal Johana Hanssona jest bardziej wyeksponowany niż poprzednio, co nie wychodzi mu na dobre. Wiele osób niezbyt dobrze przyjmowało go już na wcześniejszych płytach, teraz i ja muszę stwierdzić, że irytująca barwa głosu Hanssona i kiepska dykcja działa odpychająco i niewiele pomagają żeńskie chórki wprowadzone w dwóch utworach.
Instrumentalistom nie do końca udało się odrobić dystans stracony przez wokalistę. Naprawdę udane są tylko dwa utwory: Losing The Time I've Won i instrumentalny The Last Itas. Słychać w nich echa niedawnej świetności, pojawiają się dłuższe, ciekawie rozwijające się zespołowe tematy instrumentalne i niebanalne melodie grane unisono przez klawisze i gitarę. I aż szkoda, że ten drugi kończy się po czterech minutach... Swoje momenty mają również najdłuższe utwóry na płycie: Two Stories i The Gates Will Open. W pierwszym uwagę przykuwają klimatyczne przejścia z dymanicznego grania do akustycznych pasaży, niestety całość jest położona przez wokalistę. W The Gates Will Open zachowało się chyba najwięcej rytmicznego niepokoju, tak fascynującego na Lialim High.

Skoro trochę tych perełek udało mi się znaleźć, to aż tak źle nie jest. Moving The Deckhairs jest niezłą płytą, która niestety najbardziej cierpi przy porównaniu jej do swojej poprzedniczki. Czuje się, że inspiracja muzyków gdzieś uciekła, zapewne w nawale codziennych zajęć, które nie pozwalają na prawdziwe poświęcenie się muzyce... Interesująca jest zaledwie połowa płyty, ta złożona z dłuższych utworów, do tego instrumentalny The Last Itas i ewentualnie My Dreams Are Fulfilled, jako najciekawszy z krótkich kawałków. Ale nawet najlepsze momenty płyty nie dorównują klasą nieziemsko doskonałej Lialim High - dlatego zachęcam do sięgnięcia przede wszystkim po tę płytę.

 
ArtRock.pl na Facebook.com
ArtRock.pl RSS
© Copyright 1997 - 2024 - ArtRock.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone.