ArtRock.pl - Progressive & Art Rock w sieci!
Ten serwis korzysta z plików Cookies i podobnych technologii. Dowiedz się więcej » | zamknij
 
- 28.03 - Warszawa
- 05.04 - Katowice
- 06.04 - Łódź
- 06.04 - Gdynia
- 11.04 - KRAKÓW
- 12.04 - ŁÓDŹ
- 26.04 - GDAŃSK
- 12.04 - Kraków
- 13.04 - Ostrowiec Świętokrzyski
- 19.04 - Gdańsk
- 20.04 - Chorzów
- 26.04 - Ostrów Wielkopolski
- 27.04 - Wrocław
- 28.04 - Poznań
- 04.05 - Lublin
- 12.04 - Olsztyn
- 13.04 - Bydgoszcz
- 12.04 - Kraków
- 20.04 - Bielsko Biała
- 21.04 - Radom
- 22.04 - Kielce
- 13.04 - Warszawa
- 14.04 - Białystok
- 25.04 - Poznań
- 26.04 - Szczecin
- 27.04 - Koszalin
- 28.04 - Gdynia
- 14.04 - Warszawa
- 16.04 - Gdańsk
- 17.04 - Kraków
- 14.04 - Radzionków
- 20.04 - Gomunice
- 25.04 - Bielsko-Biała
- 18.04 - Rzeszów
- 20.04 - Lipno
- 24.04 - Warszawa
- 25.04 - Kraków
- 07.05 - Chorzów
- 08.05 - Siemianowice Śląskie
- 09.05 - Siemianowice Śląskie
 

felietony

17.01.2017

Muzyczne podsumowanie roku 2016 według redaktorów ArtRock.pl

Muzyczne podsumowanie roku 2016 według redaktorów ArtRock.pl
Jak w każdym roku na Artrock.pl nie przeczytacie jednego zestawienia. Cenimy sobie subiektywne opinie naszych redaktorów, a także ich swobodę wypowiedzi. Na kolejnych stronach możecie przeczytać muzyczne podsumowania 2016 przygotowane przez poszczególne osoby, które publikowały na naszych łamach (kolejność alfabetyczna). Zachęcamy do lektury!

strona 5 z 7

Krzysztof Niweliński

Pod względem muzycznym rok 2016 uważam za nader udany, a wszystko dzięki temu, że ukazały się w nim płyty: artystów obecnie nieodżałowanych (David Bowie vel Blackstar; Leonard Cohen You Want It Darker); powracających z zaświatów (Miles Davis Quintet Freedom Jazz Dance: The Bootleg Series, Vol. 5); po mistrzowsku dyrygujących sobie i innym (Krzysztof Penderecki Penderecki Conducts Penderecki, Vol. 1); tkwiąc w przeszłości ogłaszających zmiany (Charles Bradley Changes); po zdiagnozowaniu dysocjacji szykujących się do zakończenia kariery (The Dillinger Escape Plan Dissociation) bądź – pomimo nieomal chrystusowego wieku lidera – zapowiadających się wcale dobrze (Shabaka and the Ancestors Wisdom of Elders); prezentujących nieprzesadnie popularną muzykę (Kamil Piotrowicz Sextet Popular Music), wbijającą w fotel i zmuszającą do wpijania weń paznokci (Nails You Will Never Be One of Us); przesiadujących w poczekalni (Tindersticks The Waiting Room), włóczących się w okolicy Chicago i Delty (The Rolling Stones Blue & Lonesome), hen wysoko latających (Swans The Glowing Man), orbitujących w gronie Plejad (Gorguts Pleiade’s Dust) tudzież odbitego w sadzawce Księżyca (Radiohead A Moon Shaped Pool); nagrywających głównie samowtór (75 Dollar Bill Wood/Metal/Plastic/Pattern/Rhythm/Rock), samotrzeć (Jachna/Mazurkiewicz/Buhl Dźwięki ukryte; LAM LAM), samoczwart (Daevid Allen Weird Quartet Elevenses; Jack Dupon Empty Full Circulation), ba! – samopiąt nawet (Light Coorporation 64:38 Radio Full Liv(f)e), choć i w liczniejszej jeszcze grupie, dla przykładu plemiennej (A Tribe Called Quest We Got It From Here… Thank You 4 Your Service), także (Innercity Ensemble III); trawionych wewnętrznym ogniem (Neurosis Fires Within Fires), ulegających przemocy rozumu (Meshuggah The Violent Sleep of Reason); starających się przetrwać (Survive RR7349) wśród kreowanych przez wyobraźnię (Steve Moore The Mind’s Eye) dziwnych rzeczy i dźwięków (Kyle Dixon, Michael Stein Stranger Things, Volume 1 (A Netflix Original Series Soundtrack)), oktetu urojeń (Wójciński/Szmańda Q-tet Delusions); ze smutku (Colin Stetson Sorrow – A Reimagining of Gorecki's 3rd Symphony) popadających w depresję (Iggy Pop Post Pop Depression), kończących na drzewie (Nick Cave and the Bad Seeds Skeleton Tree), radujących się z życia po życiu (Gong Rejoice! I’m Dead!); za mniej lub bardziej twórcze figury na pięciolinii nagradzanych indywidualnie (Wacław Zimpel Lines) lub zespołowo (Lotto Elite Feline); last but not least, artystek śpiewających o miłości (Ola Bilińska Libelid), siadających przy stole (Solange A Seat at the Table) do kruchego (Gaba Kulka Kruche), nie plujących sobie w brodę (Brodka Clashes), wbrew nadziei walczących o lepsze jutro (PJ Harvey The Hope Six Demolition Project).

Płyty rzekomo najlepszej nie wskażę, gdyż nie potrafię. A zresztą po kiego diabła miałbym wskazywać, skoro każdemu i tak co innego najbardziej się spodoba, toteż sam wybierze sobie to, co dlań najlepsze,? To, co wyżej, to właśnie część płyt, jakie w minionym roku, z różnych zresztą względów, na pewien czas przykuły moją uwagę; co bynajmniej nie znaczy, że od początku do końca są tip-top, wiekopomnymi dziełami bez zmazy i skazy.

Czytaj na stronie: 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7